Hoe kun je doen wat je écht leuk vindt, naast een drukke baan? Daphne werd textielkunstenaar

Daphne van den Berg woont in Den Haag en is textielkunstenaar. Ze vertaalt ervaringen naar borduurwerk, en dat náást haar ‘gewone’ werk.

Wat ben je aan het doen?

“Ik doe een project waarbij ik mijn ervaringen vertaal naar borduurwerk. Ik werk samen met Lum, ze is naaister en draagt nog dagelijks de streekdracht van Staphorst. Voor mij maakt ze mutsen van oud zwart satijn, die Staphorster vrouwen traditioneel dragen en laten zien of je in of uit de rouw bent. Daarop borduur ik mijn verhaal, mijn eigen herinneringen en symbolen uit mijn jeugd. Lum maakt ook zogenoemde kraplappen die het bovenlijf bedekken, en ook die ben ik gaan borduren. Het is monnikenwerk, ik steek er al mijn vrije tijd in. Maar het verveelt nooit.”

Hoe ontstond dit project?

“Mijn voorouders komen uit Staphorst, waardoor ik me er sterk mee verbonden voel. Ik ben de eerste generatie die in de Randstad opgroeide, mijn moeder is daar op haar achttiende naartoe gegaan. Als kind kwam ik wel vaak in Staphorst. Ik speelde er in de maisvelden, tussen de hazen, de vogels, in de mooie natuur. Ik voelde me altijd verscheurd als ik weer naar huis moest. Toen ik op een gegeven moment antwoorden zocht in mijn leven en twijfelde over welke keuzes ik moest maken, ben ik teruggegaan naar die plek waar ik me altijd zo fijn voelde. Borduren deed ik al, en in Staphorst ontstond het idee om mijn familieverhaal op streekdracht te vertellen.”

Wat heeft deze reis naar vroeger je gebracht?

“Toen ik voor het eerst bij Lum kwam, pakte ze mijn arm en zei: ‘Jij bent van hier.’ Ik heb meteen een middag bij haar thuis gezeten. Dankzij dit project ben ik weer verbonden met de plek waar mijn plaats is bepaald. En ben ik terug bij mezelf, bij het verhaal van mijn voorouders. Ik loop hier op hun grond. Dit project leerde me dat als je de controle laat varen en stopt met steeds te willen anticiperen, er heel mooie dingen gebeuren. Sinds ik die regie durf los te laten en minder sturend ben, komt er van alles op mijn pad.”

Wat betekent dat voor hoe je werkt?

“Ik leerde weer te kijken als een kind, met een open blik en zonder oordeel. Zo borduur ik ook: ik laat me leiden door wat er ontstaat – en door het grote geheel waar ik onderdeel van ben, de cyclus van leven en dood. Op een kraplap heb ik bijvoorbeeld mijn opa geëerd met een echte rouwstoet, bij de kerk waar al mijn voorouders zijn begraven.”

Hoe lukt het je om dit te doen naast je volle werkweek als tekstschrijver?

“Zodra er vanbuiten belangstelling kwam voor dit project, dacht ik: misschien moet ik nu mijn baan opzeggen en me hier helemaal op storten. Gek hoe we altijd bezig zijn met dingen anders doen en verbeteren. Gelukkig kon ik dat weer loslaten. In de randjes van mijn tijd kan ik ook heel veel doen en voor nu is dat goed genoeg. Mocht het ooit toch veranderen, dan merk ik dat vanzelf.”