Tatjana was zwaar overspannen: ‘Ik barstte steeds vaker in huilen uit en wilde dagenlang slapen’
Hoewel ze dacht dat een burn-out niet aan haar besteed was, kwam schrijver Tatjana Almuli heel dichtbij de diagnose. Als de dokter haar vertelt dat ze zwaar overspannen is, valt alles op z’n plek.
Tot een half jaar geleden had ik de volste overtuiging dat ik nooit een burn-out zou krijgen. Al langer vielen er bosjes mensen uit in mijn omgeving, toch zag ik het niet als een voorbode. Stress kende ik maar al te goed, maar wie niet? Ik hield mezelf voor dat ik mezelf en mijn grenzen goed genoeg kende en de nodige druk mijn werk ten goede kwam. Dit monster krijgt mij niet te pakken, dacht ik, tot ie wel heel dichtbij kwam.
Blijvende druk en spanning
Het begon met griep, in een korte periode werd ik steeds opnieuw ziek. Uiteindelijk bleek het een verwaarloosde longontsteking te zijn – vandaar dat hoestje waar ik niet van afkwam. Maar er was meer: mijn geheugen liet me in de steek, mijn focus en concentratie daalden tot een nieuw dieptepunt en dan de paniek. Druk op mijn borst die bleef aanhouden; op de fiets, midden in de nacht in bed, onder de douche, tijdens een werkafspraak, in de sportschool, bij vrienden aan de eettafel; een groot gevoel van angst en onrust overviel me steeds vaker.
De spanning in mijn lijf bleef aanhouden, ik barstte steeds vaker in huilen uit en wilde dagenlang vooral slapen. Toch hield ik aan die overtuiging vast: het komt wel weer goed, iedereen is weleens langere tijd gaar en gesloopt. Om maar mee te blijven rennen in de ratrace waar we ons allemaal – of nou ja, een uitzondering daargelaten – in meerdere of mindere mate in begeven.
Naar de huisarts
De diagnose burn-out wist ik nog net te vermijden, maar ik zat op het randje. “Je bent zwaar overspannen,’’ zei de huisarts droog. “En zo gek vind ik dat niet met wat jij allemaal opsomt als dagelijkse realiteit.’’ Ik moest hem gelijk geven. Al een tijd was ik niet helemaal eerlijk tegen mezelf en anderen.
Want hoeveel energie kreeg ik nu heus van acht werkprojecten naast elkaar? En vond ik het wel écht lekker om een groot deel van de week voor dag en dauw naar de sportschool te gaan, en weer een weekend op een festival te staan? Al die koffieafspraken, al die ballen in de lucht. De balans was zoek en dat was ie al een tijdje.
Minder aan, vaker kalm
Ik probeer het anders te doen nu ik weet dat ik overspannen kan raken: minder focus op werk, prikkels en validatie. Minder ‘aan’ staan op dat kleine schermpje, vaker een beetje kalm bewegen op de yogamat, meer tijd voor mezelf, minder afspraken. Het gaat met vallen en opstaan. Soms word ik gek van het leven en al z’n lessen, en schiet ik in een slachtofferrol. Waarom nu, waarom ik, kan het nooit eens even rustig en vanzelf gaan, dit bestaan.
Vaker realiseer ik me en voel ik hoeveel geluk ik heb. Met een sociaal vangnet, met genoeg begrip en kansen van opdrachtgevers en vooral met een sterk innerlijk kompas waar ik uiteindelijk toch altijd weer op terug kan vallen. Want na onmacht, frustratie, lusteloosheid komen tot nu toe ook altijd weer hoop, vertrouwen en wilskracht.
Meer lezen
- Burn-out? Zo herstel je daarvan (een complete gids).
- Zijn millennialswatjes of zorgt onze maatschappij voor burn-outs?
- Altijd uitgeput, maar nooit écht opgebrand: wat is een ‘burn-on’?
Gepubliceerd op 29 april 2025
