Online editor Ruby komt uit de kast als simpeleboekenliefhebber en vraagt zich af: ook de literaire snobs om haar heen móéten toch guilty pleasures hebben?
Compleet verdwijnen in een boek is heerlijk, maar ik doe het te weinig. Stiekem voel ik best wat druk om het ene na het andere literaire kunstwerk te verslinden, terwijl ik daar soms helemaal geen zin in heb. Ik schrijf en lees al de hele dag, dus de avonden heb ik behoefte aan makkelijk spul. Eindstand: het ingewikkelde leesvoer stapelt zich op tot zo’n torenhoge drempel dat ik alleen nog maar op de bank wil kruipen voor een gezonde dosis reality-tv (nog zo’n guilty pleasure).
Vooral in de wereld van journalisten en schrijvers kan ik me soms omringd voelen door boekensnobs. Dus houd ik wijselijk mijn mond wanneer mijn collega’s tijdens de lunch de zoveelste dikke pil met elkaar bespreken terwijl ik alleen maar kan denken aan de chicklit waar ik vanavond in wil beginnen.
Straks denken ze nog dat ik ‘simpel’ ben
Laatst kwam het keerpunt, toen ik in de trein de omslag van mijn gloednieuwe Jill Mansell-boek expres zo vouwde dat niemand kon zien wat ik aan het lezen was. Zouden mijn medereizigers me echt een simpele tut vinden als ze opkijken uit hun prijswinnende roman en mijn guilty pleasure-boek zien? Doe even normaal, dacht ik later. Dus besprak ik het die middag met mijn Flow-collega’s, van wie sommigen de struggle zowaar herkenden.
Tijd dus om uit de kast te komen als simpeleboekenliefhebber, en mijn collega’s naar hun guilty pleasure-boeken te vragen. Schoorvoetend moest ik natuurlijk als eerste met de billen bloot, dus dat deed ik: The devil wears Prada. Een stroom aan ongecompliceerde verhalen volgde. Heerlijk.
Guilty pleasure-boeken: dit leest de Flow-redactie (stiekem)
Marjolijn Polman – Coördinator beeld en socialmediaspecialist
Marije van der Haar – Coördinerend eindredacteur
“Leesschaamte heb ik eigenlijk niet, het plezier dat ik aan een boek beleef is mijn enige criterium. Dat betekent in mijn geval dat ik meestal uitkom bij een wat ‘literairder’ boek – wat dat dan ook mag betekenen. Heel soms maak ik een uitstapje – in een kerstvakantie las ik bijvoorbeeld de feelgoodroman Langste. Kerst. Ooit. van Lisette Jonkman. Heerlijk om uit een reading slumping te komen!”
Irene Smit – Creative director
“Ik heb geen guilty pleasure-boeken, want ik vind vooral dat iedereen moet lezen wat ie wil. Op tv kijk ik zowel Zomergasten als Love is blind en ook in boeken heb ik geen regels. Van De zeven zussen tot De geschiedenis van de filosofie, alles kan wat mij betreft. En wie nog vindt dat dat niet kan, moet wat vaker Flow lezen, denk ik :).”
Caroline Buijs – Creative managing editor
“Het is niet dat me er erg voor schaam, maar helemaal relaxed zal ik er niet mee in de trein gaan zitten – al ben ik het wel met Irene eens dat juist allerlei genres door elkaar lezen zo leuk is. Afgelopen tijd heb ik achter elkaar voetbalboeken verslonden, zoals Kieft (dat iedereen al lang gelezen heeft, maar ik loop wel vaker achter de trends aan). Het verhaal over Wim Kieft – over zijn coke- en alcoholverslaving en zijn schulden – is met zo veel mededogen en details opgeschreven.
En ondertussen haalde ik er mooie levenslessen uit, bijvoorbeeld deze (uit het tweede deel: Kieft, de terugkeer, dat gaat over zijn dwangneuroses): ‘Je leert jezelf ten onrechte aan dat je alleen kunt functioneren als alles op orde is. Je traint ordelijkheid, terwijl je juist met de Franse slag zou moeten trainen. Je moet jouw heil zoeken in het verdragen van de onrust, in plaats van het nastreven van perfectie, die maar heel even rust geeft.’ Inmiddels ben ik aan het boek over Patty Brard begonnen en ook dat vind ik geweldig goed geschreven.”
Hanneke Mijnster – Coördinator/editor online
“Ik vind dat genieten nooit guilty is wanneer je het gewoon omarmt, wat ik overigens leerde van Connie Palmen, die net als ik iedere dag naar As the world turns keek. Mijn ‘guilty pleasure’ is niet één boek, maar een soort boek. Ik lees in drukke tijden namelijk het liefst korte verhalen. Snacklezen noem ik het.
I feel bad about my neck bijvoorbeeld, van Nora Ephron, maar ook Dit komt nooit meer goed van Roos Schlikker en Malou Holshuijsen. Dat snacken voelt toch wat luier dan me echt verdiepen in een boek, maar ik geniet er enorm van. Mooie zinnen, een glimlach binnen een paar minuten en dan weer door met de moetjes van de dag.”
Petra Kroon – Senior vormgever
Karin Sonneveld – Art director
Maaike Beekers – General managing editor
“De Toscane-boeken van Frances Mayes zijn favoriet. Een huis in Toscane, over een Amerikaanse schrijver met een writer’s block (voor wie niet wil lezen is er ook de film). De opvolger, Bella Toscana, las ik ooit op vakantie in die streek, ik hou ervan om te lezen over plekken waar je bent. Het is een beeldend boek, met veel sfeerbeschrijvingen over stadjes bij ondergaande zon, romige cappuccino’s en lokale marktjes. Er staan ook recepten in trouwens: venkelbeignets, gefrituurde artisjokken. En caponata, dat we ter plekke maakten en wat nog steeds een favoriet is.”
Meer lezen
- Aandacht voor mentale gezondheid met ‘sad girl’-boeken.
- Creatieve tip: 4x dit kun je doen met oude en tweedehands boeken.
- Voor tussen je bladzijdes: 5 bijzondere boekenleggers.
- 8 boekverfilmingen waar we naar uitkijken (in 2024).
Tekst Ruby Wijdenbosch Fotografie Unsplash
Gepubliceerd op 19 mei 2024
