Tatjana Almuli had geen makkelijk verleden, wel heeft ze een krachtige blik op haar toekomst. Na haar mentale struggles en eetstoornis kijkt ze met zelfvertrouwen, een roze bril en optimisme naar de toekomst.
Interview Clementine van Wijngaarden Fotografie Danique van Kesteren
Gepubliceerd op 2 december 2024
“Ik ben niet heel erg bezig met de toekomst, er is in mijn leven al zo veel gebeurd. Ik heb al jong meegekregen dat vanzelfsprekendheden als oud worden of kinderen krijgen helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn. Sommigen vinden dat een pessimistische gedachte, voor mij is dat juist bevrijdend. Ik ben door de jaren heen steeds meer gaan inzien dat loslaten me beter past.
Kinderen? Later pas
Anderhalf jaar geleden was ik onverwacht zwanger. Het overviel me totaal. Ik was acht jaar in een relatie en had altijd in mijn hoofd dat ik kinderen zou krijgen. Maar het was ook iets van ‘later’. Toen ik zwanger was, voelde ik alleen maar paniek. Ook mijn toenmalige vriend gaf aan dat hij het niet wilde. Het niet willen was zo sterk dat ik besloot de zwangerschap af te breken.
Snel daarna kreeg ik ambivalente gevoelens. Had ik er niet te makkelijk over gedacht? Een abortus is zo’n grote keuze. De abortus was ook fysiek pittig. Ik hield lang last van de hormonen. Had krampen in mijn buik, werd lang niet meer ongesteld, had nog maanden gevoelige borsten en was zo emotioneel. Ik moest veel huilen, had last van stemmingswisselingen en was doodmoe. Ik had er zelf voor gekozen, maar dat het zo overweldigend zou zijn, had ik me nooit gerealiseerd.
Ik dacht over de toekomst na en over de relatie die ik had. Hoewel ik nog veel van hem hield, paste het niet meer, was het niet meer genoeg, onze ontwikkeling liep anders. Vier maanden na de abortus is de relatie uitgegaan.
De roze bril
Het is veel geweest de afgelopen jaren. Eerst het intense therapietraject, toen het boek over mijn moeder en het rouwproces alsnog aangaan, toen zwanger, de abortus, de relatie die op de klippen liep. Ik was toe aan rust, aan tijd alleen, met mezelf zijn. Maar ik ontmoette al heel snel iemand. Vorig jaar op Koningsdag, mijn verjaardag, gewoon op straat.
Ik vind het bijzonder dat we op elk vlak een klik hebben. We zijn aan elkaar gewaagd. Hij is communicatief en heeft, net als ik, veel meegemaakt. Er zit beweging in de relatie, niet alleen vanuit ons hoofd, maar ook vanuit gevoel. Ik ben heel verliefd, ben nog nooit zo verliefd geweest.
Volgende bladzijde
Het is een mooi nieuw begin en een afsluiting van een periode. Ik heb mijn moeder leren kennen en afscheid genomen van bepaalde mensen.
Mijn eetstoornis heb ik helemaal gepareerd. Sinds drie jaar injecteer ik medicatie die mijn honger- en verzadigingsgevoel reguleert. Ik heb daardoor niet meer de hele dag honger en krijg betere signalen. Ik heb geen emotionele eetbuien meer. Dat geeft ruimte en rust.
Ik schrijf en ik sport – niet vanuit een noodzaak om af te vallen, maar omdat het me mentaal en fysiek goed doet en me weerbaar maakt. Regelmatig ga ik een avond uit. Dan spring ik uit de band, dans de hele nacht door, drink soms te veel en betaal de volgende dag de prijs. Maar ik trek me ook graag terug, wandel in de natuur, doe aan yoga, rommel wat in mijn huis en lees veel. Dat heb ik door de tijd heen wel geleerd: tijd alleen, goed met mezelf zijn, is essentieel.”
