Twijfel aan je relatie? Zo leerde Merel kiezen voor zichzelf
Hoe wordt je relatie ondermijnd als de ander niet volledig voor je kiest? Merel ervoer het aan den lijve.
“Zoals in de film, zo was onze eerste ontmoeting. Een wederzijdse vriend stelde ons aan elkaar voor tijdens een festival: ‘Merel, dit is Leo. Leo, dit is Merel.’ Het was alsof er elektriciteit tussen ons oversprong, een tastbare klik bijna. Hij wist het en ik wist het: dit was niet zomaar een ontmoeting, dit zou het begin zijn van iets groots.
Van onze eerste maanden samen kan ik me alleen maar totale overgave herinneren: een fase waarin ik écht dacht dat mijn vette jaren in de liefde waren aangebroken. Hij appte en belde de hele dag, we sliepen drie, vier nachten in de week bij elkaar en ik werd snel aan zijn vrienden en zijn moeder voorgesteld. We hebben zó veel geluk dat we elkaar zijn tegengekomen, zeiden we steeds, lyrisch van verliefdheid. Ik fantaseerde er vrijelijk op los, want ik was 36 en iedereen om me heen begon inmiddels met kinderen. Leo en ik hadden ook uitgesproken dat dat iets was wat we ooit wilden samen.”
Uit het niets
“We waren net vijf maanden op weg toen Leo het uit het niets uitmaakte. Ik weet nog precies wat er door mijn lijf trok toen ik het las. Midden in de nacht had hij me een mail gestuurd. ’s Ochtends was ik nietsvermoedend achter mijn laptop gaan zitten, koffie erbij, klaar voor de krant. Een eindeloze mail was het. Dat het hem zo speet en dat hij vooral hoopte dat ik niet boos zou zijn.
‘Alsjeblieft, haat me niet…’
Hij schreef dat hij nog aan het stoeien was met de relatiebreuk die hij kort voor onze ontmoeting had doorgemaakt. Een relatie die volgens hem alle kanten opging omdat zijn ex zo dominant was geweest. Hij moest de tijd nemen, schreef hij, om dat eerst allemaal een plek te geven. Alsjeblieft, haat me niet, stond er onder aan de mail. Een overdreven sentimentele zin die ik indertijd als liefdesverklaring las, maar die, zo besefte ik later, alleen maar over zíj́n imago ging.
Vanuit de kroeg
Ik likte mijn wonden. God wat waren er wonden te likken. Mijn vrienden waren verbijsterd, en ook mijn familie stond perplex: van zo’n grote belofte opeens naar helemaal niets. Niemand snapte er iets van, en ik nog minder. Hoewel ik gebukt ging onder groot liefdesverdriet, pakte ik ook gewoon mijn leven weer op. Er was ook veel om op terug te vallen: leuk werk, fijne vrienden, het mooie appartement dat ik met twee vriendinnen deel. Af en toe hadden Leo en ik contact, over zijn proces vooral. Hij was inmiddels in therapie gegaan en had daar baat bij, zei hij. En natuurlijk hoopte ik stiekem dat hij op zijn beslissing terug zou komen. Iets wat met zo veel grote gevoelens was begonnen, kon toch niet zomaar opeens over zijn?
En inderdaad, na ongeveer twee maanden stond hij weer voor mijn deur. Het was ’s avonds laat. Hij had me kort daarvoor al geappt dat hij met een vriend in een kroeg bij mij om de hoek zat. ‘Dit zal ik je nooit meer flikken,’ zei hij met dubbele tong, toen ik de deur met bonkend hart opendeed. ‘Ik ben in de war door mijn ex, die heeft me zo verknipt gemaakt. Het was een rare kramp, ik zou wel gek zijn om niet voor jou te gaan, geef me alsjeblieft nog een kans.’
Zeg niet dat we weer samen zijn
En die kans gaf ik hem, natuurlijk gaf ik hem die. Opnieuw liet ik hem toe, nauwelijks met meer voorbehoud dan de eerste keer. We spraken weer af, sliepen weer bij en met elkaar, we hadden de hele dag door contact over grote en kleine levenszaken, tot het moment waarop zijn verjaardag zich aandiende. ‘Natuurlijk moet je komen,’ zei hij, toen we uit gewoonte ’s avonds nog even belden. ‘Maar ik heb liever niet dat je tegen mensen zegt dat we weer samen zijn.’”
Voortdurende twijfel
“Is het doorzettingsvermogen en empathie geweest, dat ik me daarna nog acht lange maanden als een onzichtbare uitvalsbasis heb opgesteld? Of gewoon: een gebrek aan zelfrespect? Tot op de dag van vandaag houdt dat me bezig.
Zijn verjaardag was een verschrikking. Die avond stond ik aanhoudend op de vluchtstrook van zijn aandacht. En tegenover zijn dierbaren moest ik steeds weer beamen hoe fijn het wel niet was dat we na onze breuk vrienden hadden kunnen blijven. Het weekendje weg dat ik hem cadeau had gegeven, schoof hij maand na maand voor zich uit vanwege drukte op werk. En als ik in bed voor de zoveelste keer naar zijn kant schoof voor intimiteit en hij zich voor de zoveelste keer van me afwendde, zei hij: “Het ligt niet aan jou, ik heb veel aan mijn kop.” Steeds opnieuw zorgde hij voor twijfel aan de relatie, liet hij me voelen dat ik het niet helemaal voor hem was, in elk geval niet op dat moment. En elke keer dacht ik: met onze liefde is niets mis, het is de timing die niet klopt, ik moet gewoon nog even doorbijten.
Diep verward
Drie maanden geleden was eindelijk het moment waarop ik kon zeggen: ‘Als je niet vol voor me wilt gaan, is dit de laatste keer dat je me ziet.’ Ik had lekker gekookt en ook het beddengoed verschoond. Maar na het eten liep hij alweer naar de kapstok, en zei hij dat hij het niet laat wilde maken. Ik had nog niets over mezelf verteld, het was weer eindeloos over hem en zijn proces gegaan. Opeens zag ik het licht: ik zag in dat ik zo veel meer waard was dan zijn twijfel in de relatie. Hij vertrok en ik verbrak al het contact, en hoewel dat als een zegetocht mag klinken, voelt dat tot mijn verbazing niet zo. In plaats van opgelucht, voel ik me sinds de breuk diep verward. Niet eens om het gedrag van Leo, gek genoeg. Maar om mijn eigen, onnavolgbare beslissing om daar anderhalf jaar lang genoegen mee te nemen.”
Meer lezen
- Dit is JOMO (en hierom wil je het hebben)
- Twijfels in je relatie? Waarom onbereikbare liefde zo aantrekkelijk lijkt
- Hoe vind en behoud je een liefde die écht past? Een relatietherapeut legt uit (+ tips)
